ได้แต่น้อยใจ

น้อยใจอยู่รู้รึเปล่าคะ?
โรคขี้น้อยใจนี่ ไม่ว่าชายหรือหญิงมักจะเป็นกันนะคะ
ครูของแอ้นเคยสอนว่า โรคขี้น้อยใจเนี่ย เป็นโรคของคนที่
อยู่ดี ๆ ก็หาเรื่องให้ตัวเองเจ็บ ทุกข์เอง
เพราะถามว่ามีใครมาทำให้กายเจ็บไหม ก็ไม่
มีใครมาทำให้ใจเจ็บไหม ก็ไม่อีก
แค่คิดเองเองเออเองด้วยตัวเอง! ว่าเธอมาทำแบบนี้กับฉันทำไม
บางทีเราน้อยใจจนเลิกน้อยใจเอง เอากลับมาบ่นให้ฟังอีกคนยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเราพูดอะไรของเรา 

เวลาน้อยใจเค้าแล้วใจเราทุกข์นะคะ
เพราะนอกจากความเสียใจแล้ว ยังมีความโกรธปนอยู่ 
ยิ่งถ้าหากบางคนเห็นเค้าไม่รู้เรื่องหนักเข้า พาลชวนทะเลาะก็มี

ถ้าให้ตีความหมายของการน้อยใจ 
ก็มักจะเกิดจากการอยากได้ร้องขอ บางสิ่งบางอย่าง แล้วคนรักเราไม่ให้ หรือไม่รู้

ถ้าเวลาน้อยใจลองสังเกตตัวเองนะคะ ว่ากำลังเข้าโหมดเรียกร้องอะไรอยู่รึเปล่า 
ถ้าใช่ก็กลับมาพิจารณาดูค่ะว่า การเรียกร้องแบบนี้ ถ้าเป็นเรา เราจะชอบใจไหม 
อยู่ ๆ ก็หน้าบึ้ง อยู่ ๆ ก็ปึงปัง โดยที่อีกฝ่ายยังไม่รู้เรื่องอะไรสักอย่าง

ถ้าเรารับมาก ๆ บ่อย ๆ นานวันไปเราจะยิ่งให้ยาก และนานวันไปจะยิ่งเหมือนขาดอยู่ตลอดเวลาค่ะ 
เวลาเราเจอคนที่เรียกร้องอะไรมาก ๆ สังเกตไหมคะว่าเราจะอึดอัด หมดแรง ไม่อยากอยู่ใกล้ 
แต่ถ้าใครมีน้ำใจ ยิ้มแย้ม ไม่คิดมาก เราจะชอบอยู่ด้วยเพราะอยู่แล้วพลังสูง

แล้วยิ่งกับคนรักด้วยแล้ว เค้าต้องเจอเราเสมอ ๆ นะคะ 
ถ้าเราเอาแต่เรียกร้อง ขอรับ ไม่ต้องแสดงออกมาก็ได้แค่ในใจเท่านั้น 
เค้าจะรู้สึกอย่างไรคงเดาได้ไม่ยากเลยใช่ไหมคะ

โรคขี้น้อยใจ แก้ไม่ยากค่ะ แค่หัดให้ ให้ทาน ให้อภัย ให้ความเข้าใจ ให้ทุกอย่าง 
และรู้ตัวเสมอว่ากำลังรู้สึกอะไร ฝึกบ่อย ๆ โรคนี้ก็จะหายขาดกลายเป็นคนที่หัวใจเต็ม 
ไม่น้อยไม่ขาดแล้วหล่ะค่ะ

♥